اسامی بعضی از ستارگان شعر و ادب شهرضا

  گزیده ای ازتخلص و اسامی بعضی از ستارگان شعر و ادب شهرضا

                          به مناسبت سالگرد  دو اختر تابناک شعر شهرضا

                                        مرحوم پریش و مرحوم آشفته

به بزم شعر و ادب شهرضا چراغان است         که نور معرفت اینجا همیشه    تابان است

یکی (سها) بودش نام و آن یکی(زاهد)         یکی زطبع لطیفش چوبرگ (ریحان) است

(حکیم اسدالَه) ما اگر چه (دیوانه) است          از آنچه گفته و بنوشته عقل  حیران است

زشعرهای (صباغ و   لقایی و     قانع )            هزار نکته  پر  مغز  ثبت    دیوان    است

بدست بادخزان (بخردی) چو شد (تاراج)      روان (سالک و کودک ) زغم پریشان است

درون  مدرسه  بینی  (حکیم صهبا )  را          که چون (حکیم الهی ) به درس قرآن است

(نعیم و ساعد وساعی وخارکن) اینجا          به شعرشان شب این  انجمن درخشان است

زبیت بیت  (رهایی و   متقی "  آدم )            رود به عالم دیگر   که شرح  هجران  است

به شعر  طنز محلی ( پریشِ   آشفته )          چو جد خویش به شعرش حریف میدان است

شفادهد دل بیمار (ناظم) از     شعرش          به نکته های   حکیمانه ای  که  در آن است

شنو ز (عابدی و ایزدی و  باقی و مهر)         چه گنجهای  گرانی  به خاک   پنهان است

هر آنکسی که سراید چو این عزیزان شعر             عزیز  مردم  و (سالار ) این   گلستان است

هر آنچه گفت جهانمردی اندر این اشعار                    به   یادگار   برای   شما   عزیزان    است

اسامی و تخلص شعرا از کتاب تاریخ شهرضا انتخاب گردیده  است .

                                                                            مصطفی جهانمردی  مرداد94

همکاران خوب دبیرستان حاج ناصر رضایی شهرضا

تقدیم به همکاران خوب دبیرستان حاج ناصر رضایی شهرضا

سال تحصیلی1395- 1394

یار دیرینم علی هاشمیان

امر فرموده به شعری بهرتان

بنده هم بر دیده ی منت نهم

شعر یاران را به هر دور و زمان

می کند خدمت کنار دوستان

در رضایی حاج ناصر این زمان

همتی این مرد محجوب و ادیب

یاری او می کند در این مکان

بود در اینجا رفیق دیگری

مجتبی فرزانه با این دوستان

باشد اکنون در اداره راس کار

مرد تقوا احمد ملکیان

با شعاعی یار خود بنموده اند

مهرورزی را شعار کارشان

می شناسد کار خود حداد " چون

سالها بوده به تدریس زبان

گر بپرسی از دبیر دینیش

یک طبا بگذار بر طبائیان

همره آنان جواد جاوری

نوجوانان  پرورد  در بوستان

وین یکی باشد محمد جاوری

او بود اینجا مشاور این زمان

خادمی همراهی آنان کند

درس دین را با دو صد فن و بیان

احمدی ناصر رفیق خوب ما

گوید از قرآن و دین او بی امان

چاوشی باشد حمید و گویدم

گاهی از شعر و گهی از داستان

آن یک اسدالله چاوشی بود

دایما  گوید زتاریخ جهان

انگلیسی قلعه نوئی درس داد

گر بیاموزیم ما  ایرانیان

باد سنجی بود دست کاظمی

تا دهد از سرعت باد او نشان

هست شایان در کلاس فارسی

از برای حفظ این نیکو زبان

چه صفایی باشد اندر این کلاس

با  صفایی " این رفیق خوش بیان

بهر تدریس ریاضی یار او

هست افشاری و گوید از کمان

قاسمی با  حرفه و فن آمده

تا خبر سازد ز هر صنعت جوان

ایزدیان در کنار کار وی

گوید از نقاشی و فیلم و پلان

هست سرّی در میان دوستان

میکند تدریس ورزش این میان

همره آقالر از کار و تلاش

سبز و خرم کرده اند این بوستان

این عمو هادی که یاری باوفاست

همچنان مانده است با هاشمیان

جملگی دادند درس معرفت

کس ندید از لطف حق اینجا زیان

در تلاش خود به دشت زندگی

این جوانان گل شما چون باغبان

قدر بشناسید این ایام خوب

ای رفیقان ای عزیزان " دوستان

بود انور بین ما در سال قبل

بر زمین افتاد از جور خزان

گرچه رفته است از میان جمع ما

یاد او باشد به دلها جاودان

ای جهانمردی جهان رمز است و راز

کس نفهمیده است این سر نهان

مصطفی جهانمردی   اردیبهشت 95

دبیرا ن دبیرستان سما ی 1 شهرضا

دبیرا ن دبیرستان سما ی 1  شهرضا

 کلاس نهم

1395- 1394

آی بچه هایی که سمایی بودید

صاحب دلهای خدایی بودید

معلمای خوب و با صفاتون

دلسوزی میکردن همش براتون

غافل نبودند از شما یه آنی

یاد می کنید از اونا یک زمانی

که هر یکی مشغول به یه کارید

از حال و روزشون خبر ندارید

آقای بهرامی ما  در سما

مانند ناظم بود رفیق شما

یوسفیان پر از تلاش و کاره

صد هنر از دستای او می باره

اسماعیلی بود براتون مشاور

 همراهیتون  کرد این دبیر ماهر

آقاسی  " اسماعیلی " کاویانی

دبیرای کتاب آسمانی

آقای کاظمینی حشمت الله

 همراه خوبشون بوده تا حالا

اونقده تاکی میگه از ریاضی

تا بشه از فهمیدن تو راضی

مظفر لطفی  دبیر علوم

الحق به کارش وارده یک کلوم

مدرس زبانتان سید ی

یاد میگیری درسو اگه گوش بدی

داره به دستش گیوی توپ فوتبال

تا بره با اردو به سوی شمال

نوبت رسید به رحمت الله انور

 رفیق خوبی که یهو شد پر پر

مسئول بسکتبال شهرضا بود

وارد به کارش بود و با صفا بود

وقتی که او رفت یه رفیق دیگه

محبی پور از درس و ورزش میگه

فناوری که علم امروز ماست

دست دو تن دبیر دلسوز ماست

فرزانه این دبیر خوب و ماهر

و یار همت " بابایی  شاعر

مومنیان مشغول کار دفتر

 آب اگه باشه راستی هس شناگر

قربانعلی امیری اندر سما

دائم به زحمت بود برای شما

عزیز من یه روز و روزگاری

خوندی اگه این شعرو یادگاری

یادی بکن یکی یکی زماها

ما هم بدون هستیم یاد شماها

جهانمردی رفیق دلبند توست

مزدش فقط گوشه ی لبخند توست

7/ 2/ 1395 مصطفی جهانمردی

به درخواست دوستان دانش آموز سروده شد تقدیم به همه این جوانان خوب و مهربان

دوستان تربیت(86-85)

دوستان تربیت(86-85)

بشنوید ای دوستان این داستان            داستان دوستان همزبان

قصه ای از بوستان تربیت                     شاخه ای از گلسِتان تربیت

از برایش بس جوانی رفته است           بی ریا و بی نشانی رفته است

جمله رفتند و رویم ای با خرد               آنچه در فکرت نیاید می شود

کس ندارد دیگر از یاران خبر                 خرمن ایام را افتد شرر

اوج پروازی کنون قدرش بدان               می شوی باز ِ نشسته  بی نشان

یاد آن ایام خوب عاشقی                     شاد و خندان با سعید صادقی

یاد صالح بهمن و قاسم بخیر                 یاد آن ایام دور از غم بخیر

روزگاری با دوالی بختیار                       یا جهانمردی و دانائی بکار

سال هشتاد وشش است و این زمان   دوستان دیگرند اندر میان

این طبائیان علا اٌلدین بود                    فکر او خدمت به ملک ودین بود

 ماهمه تسلیم اخلاق سلیم               راه اوباشد صراط مستقیم

ازونک آمد قریشی صبح زود               همچو او در تعزیه مردی نبود(یادش گرامیباد)

کار دهقان کشت اخلاق نکو                پشت لبخندش هزاران آرزو

هست عمرانپور در تفسیر دین            بحث امروزش بود در نستعین

گفت گیوی کودکی را با ادب                از چه دَرسَت را نخواندی بی سبب

این محمد خانی است و پرامید            همچو گیوی نام او باشد مجید

باشد از اهل ادب یک اکبری                او به کارش می شناسد مشتری 

کار شایان کار ماشااله شده                همچو امراله و فضل اله شده

در کلاس درس دیگر نظری است          عاشق ورزش زسستی ها بری است

صالحی برخیز و از مختار گو                 درس تاریخی حقیقت وار گو

همره وی شد جناب طاهری                قافیه تنگ آمده در شاعری

محسن حاجی به صد گونه بیان           قصد دارد تا بفهماند زبان

در ریاضی چار یار مهربان                     در تلاش و کوششند اندر میان

هست انصاری به تقسیم و توان          پس پژوهنده بگیرد جزرشان

این قبادی در کلاسش بیشتر               درس میگوید ریاضی با هنر

ناطقی اندر کلاسی دیگر است            او به جنگ خط و نقطه داور است

از حبیبی مرد پر علم و فنون                بشنوی دائم زکار قلب و خون

گر بپرسی از گیاهی پرثمر                  هست ستاری ز جایش با خبر

قاسمی آمد ز کمه بیدرنگ                    از کنار چشمه ی بابا زرنگ

از قره قانی شنو در کار چوب               او بسازد بهردر یک چارچوب

ایزدیان مرد احساس و هنر                 می گذارد از خودش صد ها اثر

تا که ورزش دست پیمان داده ایم        گوئیا بر کودکان جان داده ایم

چون کمال مدنی آمد زراه                    ده گلوله زد بدون اشتباه

یک پناهنده بود اینجا بکار                     در تلاش و کوشش است او بی شمار

از جهانمردی به رسم یادگار                 شعر را بردار و در جیبت گذار

                                                                                                 التماس دعا 

همکاران تربیت 83 - 82

سا لـــــی  د گر

دمی  چشم  خود  باز  کن  همسفر                   

   که  طی شد برای تو سالی  دگـــر

بکن  شکر   ایزد  که  در تربــیت                    

  تو یک روز آن هم نکردی  هــدر

     اگر  پرسی  از  سال  گویم  به  تو                    

بود  سال  هشتاد و سه در گـــذر

  دوالی  بود  همچو   آن  سالــــها                   

   به هـمراهی  همــرهان  در   سفر

کنم  یاد  از  صادقی  آن    سعــید                    

  که ناگه برفت  از مــیان  بی خبر

بگوید  جهانــمردی   این  نظم را                      

به شوق  شما ها به  شام و سحر

بود  بخت یارش  که  شد بختــیار                   

   ز کوه   دنــــا   بهر   او  همـسفر

شوی  همچــو  بهرامی   مهربان                    

 زهمراه یاران تو  روزی  به در

امیری  چو  او  رفت  از  تـربیت                      

که  راننده  است  و  بود  در سفر

بشد   سیّدی و   ز سادات   شــد                       

 قریـشی  به این جـــا به حکم قدر

بیاتــی  دمادم  به  زحمــت   بود                      

همه  روز ها را  به  شام  و سحـر

طبا ئی ما    می نمــاید   تـلا ش                      

 رهـا نـد   همه  نوجوانان    ز شّر

مدنــی   بود   یــــار  دیرین  او                            

دهــد درس  جنگ او    بدون تشر

زبان   عرب  از   حمیدی   شنو                     

امین کــلام  است   این   با هـنـــــر

بدیــدیم    ما احمـدی در کلا س                      

کتاب  خــــــدا  را  گرفته     به  بر

به همراهیش  گشته  میـرکاظمی                   

   جوانــان    نیفتند   از  پـا  به  سر

زصفدریان  حلم  د ید یم و صبر                       

بیامــد  ز کهرویه     او    بی خبر

صمد گر   رضائی  وگر   نارضا                   

   خوش اخلاق و خندان بود این بشر

کنون  در کلاس است  سلطانیان                   

   پس  از درس املا  بگوید  هنــــــر

مرا برگ سبزیست حاج کاظمی                       

ببخشید    گر   وقتـتـان  شد  هــدر

مبادا   که   ستـــاری  آید  زراه                    

   از  این  برگ  درویش  یابد    خبر

گر  اهل    علـــومی  ز باباربیع                    

   بیاموز   علــم زمان  ای   پســــــر

قدیری  ادیب  است و  اهل ادب                  

    به  تحصیل    بر فوق  دارد  نظـــر

فقط حیف گیوی که با دود خود                     

  رساند به خویش و به یاران ضــرر

به سیگار کس جز تباهی   ندید                    

  که بست آن عمیدی به ترکش  کمـر

چو من هست انصاری   وامدار                    

  زدست  جی و  بانک آن  در خــــطر

به درس  ریاضی  پژوهنده  را                     

  نبـــینی   تو  آرام و آسوده  ســــــر

که همچون  سعیدی ندارد قرار                  

    توان  را   بگوید   به   خون  جـگر

زتدریس ظهرابی این مرد   یل                     

  بیا   بهره ات   از  ریاضــــی    ببر

چه گویم به  شعرم   زیوسفیان                      

که او  اهل  فن  است و دارد   خبر

چو گویــــم   زآبـــادی  تربیت                      

مـــــرا   آید  آبادیــــــان    در نــــظر

 زحقجویی این مرد نخجیرگاه

نبینی  تو از کبک و آهـــــــو اثــر

ولی حیف چون با ستوده شود                       

چو بازی  نشسته  در این  رهــگذر

چو حق جوئی عباس آید میان                   

      شود  اره موئی   کمانش    به سر

بیا بشنوا ز نظم و  نثر   قــدیم                 

      زطاووسی این  اهــــل علم  و هــنر

نیاسوده حاجی فرهنگ دوست                      

  بداند  که  باشد   جــوان  در خـــطر

 کهنگی  دهد درس بر  کودکان                   

    ِز؛ اِی ؛بی  سی این حرف روزبشر

امیری که جعـــفر بود   نام  او                      

عسل دارد امـــّــا ؛   بدون  شــــکر

نظری چو آید همه کـــو د کان                     

   بـیـــایند   و  گیرند   او را به  بــــر

درایام  ورزش از آن دلخوشند                     

  که  آقا ست   پور   رفبق   دگـــــــر

کشیدیم  ما زحمت خود  ولــی                         

بدی   گر  که   دیدی از آن درگـــذر

بسی سال و ماه آید و روز ها                      

  که  از  ما  نیـــابی  نشــان   و اثـــر

بکن شکرایزد تو بر  لقمه ات                      

  نخورده است کس لقمه ای خوبـــتر

جهان گر دمی بر مرادت  نبود                        

بکن  شکر؛ چون باشد از بد؛ بتـــر

با پوزش از همه ی صاحبدلان همراه