دوستان تربیت(86-85)

دوستان تربیت(86-85)

بشنوید ای دوستان این داستان            داستان دوستان همزبان

قصه ای از بوستان تربیت                     شاخه ای از گلسِتان تربیت

از برایش بس جوانی رفته است           بی ریا و بی نشانی رفته است

جمله رفتند و رویم ای با خرد               آنچه در فکرت نیاید می شود

کس ندارد دیگر از یاران خبر                 خرمن ایام را افتد شرر

اوج پروازی کنون قدرش بدان               می شوی باز ِ نشسته  بی نشان

یاد آن ایام خوب عاشقی                     شاد و خندان با سعید صادقی

یاد صالح بهمن و قاسم بخیر                 یاد آن ایام دور از غم بخیر

روزگاری با دوالی بختیار                       یا جهانمردی و دانائی بکار

سال هشتاد وشش است و این زمان   دوستان دیگرند اندر میان

این طبائیان علا اٌلدین بود                    فکر او خدمت به ملک ودین بود

 ماهمه تسلیم اخلاق سلیم               راه اوباشد صراط مستقیم

ازونک آمد قریشی صبح زود               همچو او در تعزیه مردی نبود(یادش گرامیباد)

کار دهقان کشت اخلاق نکو                پشت لبخندش هزاران آرزو

هست عمرانپور در تفسیر دین            بحث امروزش بود در نستعین

گفت گیوی کودکی را با ادب                از چه دَرسَت را نخواندی بی سبب

این محمد خانی است و پرامید            همچو گیوی نام او باشد مجید

باشد از اهل ادب یک اکبری                او به کارش می شناسد مشتری 

کار شایان کار ماشااله شده                همچو امراله و فضل اله شده

در کلاس درس دیگر نظری است          عاشق ورزش زسستی ها بری است

صالحی برخیز و از مختار گو                 درس تاریخی حقیقت وار گو

همره وی شد جناب طاهری                قافیه تنگ آمده در شاعری

محسن حاجی به صد گونه بیان           قصد دارد تا بفهماند زبان

در ریاضی چار یار مهربان                     در تلاش و کوششند اندر میان

هست انصاری به تقسیم و توان          پس پژوهنده بگیرد جزرشان

این قبادی در کلاسش بیشتر               درس میگوید ریاضی با هنر

ناطقی اندر کلاسی دیگر است            او به جنگ خط و نقطه داور است

از حبیبی مرد پر علم و فنون                بشنوی دائم زکار قلب و خون

گر بپرسی از گیاهی پرثمر                  هست ستاری ز جایش با خبر

قاسمی آمد ز کمه بیدرنگ                    از کنار چشمه ی بابا زرنگ

از قره قانی شنو در کار چوب               او بسازد بهردر یک چارچوب

ایزدیان مرد احساس و هنر                 می گذارد از خودش صد ها اثر

تا که ورزش دست پیمان داده ایم        گوئیا بر کودکان جان داده ایم

چون کمال مدنی آمد زراه                    ده گلوله زد بدون اشتباه

یک پناهنده بود اینجا بکار                     در تلاش و کوشش است او بی شمار

از جهانمردی به رسم یادگار                 شعر را بردار و در جیبت گذار

                                                                                                 التماس دعا 

همکاران تربیت 83 - 82

سا لـــــی  د گر

دمی  چشم  خود  باز  کن  همسفر                   

   که  طی شد برای تو سالی  دگـــر

بکن  شکر   ایزد  که  در تربــیت                    

  تو یک روز آن هم نکردی  هــدر

     اگر  پرسی  از  سال  گویم  به  تو                    

بود  سال  هشتاد و سه در گـــذر

  دوالی  بود  همچو   آن  سالــــها                   

   به هـمراهی  همــرهان  در   سفر

کنم  یاد  از  صادقی  آن    سعــید                    

  که ناگه برفت  از مــیان  بی خبر

بگوید  جهانــمردی   این  نظم را                      

به شوق  شما ها به  شام و سحر

بود  بخت یارش  که  شد بختــیار                   

   ز کوه   دنــــا   بهر   او  همـسفر

شوی  همچــو  بهرامی   مهربان                    

 زهمراه یاران تو  روزی  به در

امیری  چو  او  رفت  از  تـربیت                      

که  راننده  است  و  بود  در سفر

بشد   سیّدی و   ز سادات   شــد                       

 قریـشی  به این جـــا به حکم قدر

بیاتــی  دمادم  به  زحمــت   بود                      

همه  روز ها را  به  شام  و سحـر

طبا ئی ما    می نمــاید   تـلا ش                      

 رهـا نـد   همه  نوجوانان    ز شّر

مدنــی   بود   یــــار  دیرین  او                            

دهــد درس  جنگ او    بدون تشر

زبان   عرب  از   حمیدی   شنو                     

امین کــلام  است   این   با هـنـــــر

بدیــدیم    ما احمـدی در کلا س                      

کتاب  خــــــدا  را  گرفته     به  بر

به همراهیش  گشته  میـرکاظمی                   

   جوانــان    نیفتند   از  پـا  به  سر

زصفدریان  حلم  د ید یم و صبر                       

بیامــد  ز کهرویه     او    بی خبر

صمد گر   رضائی  وگر   نارضا                   

   خوش اخلاق و خندان بود این بشر

کنون  در کلاس است  سلطانیان                   

   پس  از درس املا  بگوید  هنــــــر

مرا برگ سبزیست حاج کاظمی                       

ببخشید    گر   وقتـتـان  شد  هــدر

مبادا   که   ستـــاری  آید  زراه                    

   از  این  برگ  درویش  یابد    خبر

گر  اهل    علـــومی  ز باباربیع                    

   بیاموز   علــم زمان  ای   پســــــر

قدیری  ادیب  است و  اهل ادب                  

    به  تحصیل    بر فوق  دارد  نظـــر

فقط حیف گیوی که با دود خود                     

  رساند به خویش و به یاران ضــرر

به سیگار کس جز تباهی   ندید                    

  که بست آن عمیدی به ترکش  کمـر

چو من هست انصاری   وامدار                    

  زدست  جی و  بانک آن  در خــــطر

به درس  ریاضی  پژوهنده  را                     

  نبـــینی   تو  آرام و آسوده  ســــــر

که همچون  سعیدی ندارد قرار                  

    توان  را   بگوید   به   خون  جـگر

زتدریس ظهرابی این مرد   یل                     

  بیا   بهره ات   از  ریاضــــی    ببر

چه گویم به  شعرم   زیوسفیان                      

که او  اهل  فن  است و دارد   خبر

چو گویــــم   زآبـــادی  تربیت                      

مـــــرا   آید  آبادیــــــان    در نــــظر

 زحقجویی این مرد نخجیرگاه

نبینی  تو از کبک و آهـــــــو اثــر

ولی حیف چون با ستوده شود                       

چو بازی  نشسته  در این  رهــگذر

چو حق جوئی عباس آید میان                   

      شود  اره موئی   کمانش    به سر

بیا بشنوا ز نظم و  نثر   قــدیم                 

      زطاووسی این  اهــــل علم  و هــنر

نیاسوده حاجی فرهنگ دوست                      

  بداند  که  باشد   جــوان  در خـــطر

 کهنگی  دهد درس بر  کودکان                   

    ِز؛ اِی ؛بی  سی این حرف روزبشر

امیری که جعـــفر بود   نام  او                      

عسل دارد امـــّــا ؛   بدون  شــــکر

نظری چو آید همه کـــو د کان                     

   بـیـــایند   و  گیرند   او را به  بــــر

درایام  ورزش از آن دلخوشند                     

  که  آقا ست   پور   رفبق   دگـــــــر

کشیدیم  ما زحمت خود  ولــی                         

بدی   گر  که   دیدی از آن درگـــذر

بسی سال و ماه آید و روز ها                      

  که  از  ما  نیـــابی  نشــان   و اثـــر

بکن شکرایزد تو بر  لقمه ات                      

  نخورده است کس لقمه ای خوبـــتر

جهان گر دمی بر مرادت  نبود                        

بکن  شکر؛ چون باشد از بد؛ بتـــر

با پوزش از همه ی صاحبدلان همراه