همکاران تربیت 83 - 82

سا لـــــی  د گر

دمی  چشم  خود  باز  کن  همسفر                   

   که  طی شد برای تو سالی  دگـــر

بکن  شکر   ایزد  که  در تربــیت                    

  تو یک روز آن هم نکردی  هــدر

     اگر  پرسی  از  سال  گویم  به  تو                    

بود  سال  هشتاد و سه در گـــذر

  دوالی  بود  همچو   آن  سالــــها                   

   به هـمراهی  همــرهان  در   سفر

کنم  یاد  از  صادقی  آن    سعــید                    

  که ناگه برفت  از مــیان  بی خبر

بگوید  جهانــمردی   این  نظم را                      

به شوق  شما ها به  شام و سحر

بود  بخت یارش  که  شد بختــیار                   

   ز کوه   دنــــا   بهر   او  همـسفر

شوی  همچــو  بهرامی   مهربان                    

 زهمراه یاران تو  روزی  به در

امیری  چو  او  رفت  از  تـربیت                      

که  راننده  است  و  بود  در سفر

بشد   سیّدی و   ز سادات   شــد                       

 قریـشی  به این جـــا به حکم قدر

بیاتــی  دمادم  به  زحمــت   بود                      

همه  روز ها را  به  شام  و سحـر

طبا ئی ما    می نمــاید   تـلا ش                      

 رهـا نـد   همه  نوجوانان    ز شّر

مدنــی   بود   یــــار  دیرین  او                            

دهــد درس  جنگ او    بدون تشر

زبان   عرب  از   حمیدی   شنو                     

امین کــلام  است   این   با هـنـــــر

بدیــدیم    ما احمـدی در کلا س                      

کتاب  خــــــدا  را  گرفته     به  بر

به همراهیش  گشته  میـرکاظمی                   

   جوانــان    نیفتند   از  پـا  به  سر

زصفدریان  حلم  د ید یم و صبر                       

بیامــد  ز کهرویه     او    بی خبر

صمد گر   رضائی  وگر   نارضا                   

   خوش اخلاق و خندان بود این بشر

کنون  در کلاس است  سلطانیان                   

   پس  از درس املا  بگوید  هنــــــر

مرا برگ سبزیست حاج کاظمی                       

ببخشید    گر   وقتـتـان  شد  هــدر

مبادا   که   ستـــاری  آید  زراه                    

   از  این  برگ  درویش  یابد    خبر

گر  اهل    علـــومی  ز باباربیع                    

   بیاموز   علــم زمان  ای   پســــــر

قدیری  ادیب  است و  اهل ادب                  

    به  تحصیل    بر فوق  دارد  نظـــر

فقط حیف گیوی که با دود خود                     

  رساند به خویش و به یاران ضــرر

به سیگار کس جز تباهی   ندید                    

  که بست آن عمیدی به ترکش  کمـر

چو من هست انصاری   وامدار                    

  زدست  جی و  بانک آن  در خــــطر

به درس  ریاضی  پژوهنده  را                     

  نبـــینی   تو  آرام و آسوده  ســــــر

که همچون  سعیدی ندارد قرار                  

    توان  را   بگوید   به   خون  جـگر

زتدریس ظهرابی این مرد   یل                     

  بیا   بهره ات   از  ریاضــــی    ببر

چه گویم به  شعرم   زیوسفیان                      

که او  اهل  فن  است و دارد   خبر

چو گویــــم   زآبـــادی  تربیت                      

مـــــرا   آید  آبادیــــــان    در نــــظر

 زحقجویی این مرد نخجیرگاه

نبینی  تو از کبک و آهـــــــو اثــر

ولی حیف چون با ستوده شود                       

چو بازی  نشسته  در این  رهــگذر

چو حق جوئی عباس آید میان                   

      شود  اره موئی   کمانش    به سر

بیا بشنوا ز نظم و  نثر   قــدیم                 

      زطاووسی این  اهــــل علم  و هــنر

نیاسوده حاجی فرهنگ دوست                      

  بداند  که  باشد   جــوان  در خـــطر

 کهنگی  دهد درس بر  کودکان                   

    ِز؛ اِی ؛بی  سی این حرف روزبشر

امیری که جعـــفر بود   نام  او                      

عسل دارد امـــّــا ؛   بدون  شــــکر

نظری چو آید همه کـــو د کان                     

   بـیـــایند   و  گیرند   او را به  بــــر

درایام  ورزش از آن دلخوشند                     

  که  آقا ست   پور   رفبق   دگـــــــر

کشیدیم  ما زحمت خود  ولــی                         

بدی   گر  که   دیدی از آن درگـــذر

بسی سال و ماه آید و روز ها                      

  که  از  ما  نیـــابی  نشــان   و اثـــر

بکن شکرایزد تو بر  لقمه ات                      

  نخورده است کس لقمه ای خوبـــتر

جهان گر دمی بر مرادت  نبود                        

بکن  شکر؛ چون باشد از بد؛ بتـــر

با پوزش از همه ی صاحبدلان همراه