دوستان تربیت(86-85)

دوستان تربیت(86-85)

بشنوید ای دوستان این داستان            داستان دوستان همزبان

قصه ای از بوستان تربیت                     شاخه ای از گلسِتان تربیت

از برایش بس جوانی رفته است           بی ریا و بی نشانی رفته است

جمله رفتند و رویم ای با خرد               آنچه در فکرت نیاید می شود

کس ندارد دیگر از یاران خبر                 خرمن ایام را افتد شرر

اوج پروازی کنون قدرش بدان               می شوی باز ِ نشسته  بی نشان

یاد آن ایام خوب عاشقی                     شاد و خندان با سعید صادقی

یاد صالح بهمن و قاسم بخیر                 یاد آن ایام دور از غم بخیر

روزگاری با دوالی بختیار                       یا جهانمردی و دانائی بکار

سال هشتاد وشش است و این زمان   دوستان دیگرند اندر میان

این طبائیان علا اٌلدین بود                    فکر او خدمت به ملک ودین بود

 ماهمه تسلیم اخلاق سلیم               راه اوباشد صراط مستقیم

ازونک آمد قریشی صبح زود               همچو او در تعزیه مردی نبود(یادش گرامیباد)

کار دهقان کشت اخلاق نکو                پشت لبخندش هزاران آرزو

هست عمرانپور در تفسیر دین            بحث امروزش بود در نستعین

گفت گیوی کودکی را با ادب                از چه دَرسَت را نخواندی بی سبب

این محمد خانی است و پرامید            همچو گیوی نام او باشد مجید

باشد از اهل ادب یک اکبری                او به کارش می شناسد مشتری 

کار شایان کار ماشااله شده                همچو امراله و فضل اله شده

در کلاس درس دیگر نظری است          عاشق ورزش زسستی ها بری است

صالحی برخیز و از مختار گو                 درس تاریخی حقیقت وار گو

همره وی شد جناب طاهری                قافیه تنگ آمده در شاعری

محسن حاجی به صد گونه بیان           قصد دارد تا بفهماند زبان

در ریاضی چار یار مهربان                     در تلاش و کوششند اندر میان

هست انصاری به تقسیم و توان          پس پژوهنده بگیرد جزرشان

این قبادی در کلاسش بیشتر               درس میگوید ریاضی با هنر

ناطقی اندر کلاسی دیگر است            او به جنگ خط و نقطه داور است

از حبیبی مرد پر علم و فنون                بشنوی دائم زکار قلب و خون

گر بپرسی از گیاهی پرثمر                  هست ستاری ز جایش با خبر

قاسمی آمد ز کمه بیدرنگ                    از کنار چشمه ی بابا زرنگ

از قره قانی شنو در کار چوب               او بسازد بهردر یک چارچوب

ایزدیان مرد احساس و هنر                 می گذارد از خودش صد ها اثر

تا که ورزش دست پیمان داده ایم        گوئیا بر کودکان جان داده ایم

چون کمال مدنی آمد زراه                    ده گلوله زد بدون اشتباه

یک پناهنده بود اینجا بکار                     در تلاش و کوشش است او بی شمار

از جهانمردی به رسم یادگار                 شعر را بردار و در جیبت گذار

                                                                                                 التماس دعا